Martijn Nijdeken
Alleen haar ogen
een man alleen staat stil
schaduw onder een witte brug
alleen haar ogen
water weerspiegelt schoonheid
maar zijn rivier is opgedroogd
een oude boom onder een donkere hemel
kaal en naakt in het open veld
zacht speelt de vallende sneeuw viool
vleugels die het vliegen zijn verleerd
schuilen op stoffige zolders
totdat de avond donker kleurt
en geurloos en verloren
in dorre eenzaamheid verdwijnt
alleen haar ogen
de zwarte raaf wacht op haar
wanneer de avond valt
rode bloemen op een verlaten kerkhof
waar de maan verlicht
maar de dag steeds zwaarder ontwaakt
geketend aan het weten
dat het onzekere blijft knagen
dat vragen worden gesteld
waar nooit meer antwoord
op zal worden gegeven
alleen haar ogen
zien de herinnering terug
van een man alleen
schaduw onder een witte brug
© Martijn Nijdeken 2022
- Naar (begin) (einde) pagina.
Herinnering
weer daar, blote voeten in het gras
niet meer zoals het vroeger was
maar toch herhaling herkenning
een deel van mijn geschiedenis
voor mijn ogen opnieuw afgespeeld
ver verleden te lang geleden
dingen die ik niet meer wist
dingen die ik diep van binnen mis
crossfiets door de kuil
doel met houten palen
in mijn geheugen gravend
als een frisse duik in het water
en alles komt weer terug
de houten brug de Bambihof
brood geven aan de geiten of de eenden
eenvoudig leven onschuldig en tevreden
de frisse wind jagend langs de hoofden
over de open velden er waren geen verhalen te vertellen
totdat stap voor stap werd opgegraven en drooggelegd
op de bodem van de zuiderzee werd
de voedingsbodem van mijn geschiedenis gelegd
papieren pijlen plastic buizen
die je op de bouw gevonden had
het gras waarop ik leerde schaatsen
staat nu vol met huizen
mijn dorp werd geen stad
maar er is zoveel verandert
minder groen en minder ruimte
maar hier in de nog altijd lege straten
liggen mijn gedichten en verhalen
al is het niet meer zoals het vroeger was
toch word ik met mijn blote voeten in het gras
de herinnering ingezogen dromen die vervlogen
zie ik weer terug in regenbogen
en ik voel zelfs al is het dan maar even
het eenvoudig leven onschuldig en tevreden
© Martijn Nijdeken 2022
- Naar (begin) (einde) pagina.
Vluchteling
volslagen losgeslagen wereld
even stil, zwijgend zonder woorden
alleen dat ene beeld
ineens wordt het te veel
het grijpt naar de keel
tranen stromen over het internet
politici spreken mooie maar holle woorden
dichters, zangers muzikanten
laten zich van alle kanten horen
elke religie schiet voor hem in het gebed
en dan weer over tot de orde van de dag
want tijd is geld en menselijkheid
heeft deze wereld allang verloren
Volslagen losgeslagen wereld, even stil
kabbelend water, weinig wind
geen toeristen, op het strand
alleen het levenloze lichaam van een kind
foto’s schreeuwend op de voorpagina
leed wordt gedeeld en geliked op de sociale media
maar de vluchteling is de dag erna
nog steeds een paria...
© Martijn Nijdeken 2022
- Naar (begin) (einde) pagina.
Lees verder gedichten van:
Esam Alwasete -- Juul Baars -- Marc Broekmans -- Rolf Captijn -- Igna Geveke -- Jaap Eelman -- Anne Graalman -- Marjolein Pronk -- Erik Kramer -- Petra Meijnen -- Derya Uzun -- Arie ten Wolde - Koger
Terug naar "De Gedichten"