De Dijkdichters

Gemold

Mol, mol, mol, mol
Wat ben je toch bezig
Je graaft je een ongeluk
maakt uit liefde stuk
verzwakt de hoge oevers
en het buitendijkse land

Mol, mol, mol, mol
wat douw jij stevig door!
met jouw soortelijk gewicht
Je ziet nauwelijks het licht
Jij dove, blinde schicht
Het lijkt een volksgericht

Mol, mol, mol, mol
Ja mol maar lekker door
door gangen en gronden
Werk door, onomwonden
en keer terug naar je hol
Ik schiet er haast van vol

Geen klemmen die helpen
Gif grijpt je naar de keel
Als ‘n mond gevuld met meel
De mollen overstelpen
Het nautische geheel
De mollen zijn met te veel!

© Marc Broekmans, 11 mei 2023

Kind van de rekening

Ze zit daar, in een auto van de eerste hulp
Vertwijfeld, na een aanslag op hun huis
Haar ouders en haar broer tot stof vergaan
Heel haar jonge leven letterlijk verwoest

Maar de als Democraat vermomde dictator?
Die wordt door velen toegejuicht, gewaardeerd
omdat hij hele Palestijnse wijken versjteert
Met zijn opdrachten dood en verderf te zaaien

Ja, Israël heeft te lijden onder Hamas, de kwaaien
En het land van 1948 mag niet in lichterlaaie
Ook al is er nooit een oplossing gevonden
Na verdeling van, van origine, Palestijnse gronden

Om het volk dat toen haar land moest afstaan
tevreden te stellen, in plaats van het te kwellen
Zoals dit keer, dat diep aangedane meisje weer
dat tot het eind van haar leven lijdt onder zeer

door gevoelloze, haast niets ontziende militairen
die hun bommen laten vallen op onschuldigen
als ‘bijvangst’ van enkelen, om wie het echt gaat
Voor een duurzame vrede lijkt het andermaal te laat

© Marc Broekmans, 10 mei 2023

Verschuiving

De grond werkt door in mijn bewustzijn
Subtiel trilt de oude zee in mijn voegen
Zonder te vragen is zij er, krachtig, vol

De zon beschijnt een nieuw evenwicht
Houvast verdwijnt als licht in het hoofd
De oude aarde daalt dampend, diep

Uit de bodem klinken lage stemmen op
die rommelend diepe scheuren trekken
in wat eens nieuw land was, weggezogen

In peilloze diepten draait geperste massa
Licht en donker spelen een gevaarlijk spel
Onder het oppervlak dreunen lage tonen na

Een schok tast wortels, fundamenten aan
kwetsbare zekerheden op taai oud zout
Verholen rust, bedrieglijk, keert even weer

© Marc Broekmans, 26 April 2023

Wie

Wie begrijpt deze navrante wereld
met elektrische auto’s uit het Oosten
En hoge importheffing in het Westen
dat onderwijl streeft naar co2 reductie...

Wie begrijpt deze dwaze wereld
waar hele volksstammen wreed
door een dictator worden gedood
Afgevoerd, om niks, naar kampen

Wie doorgrondt deze idiote wereld
waar gewetenloze handelaren grof
verdienen aan arme landgenoten
die naar het rijke Westen willen varen

Wie doorziet deze kapotte wereld
Waar plastic wordt doorgepompt
schitterende vissen in alle formaten
zichzelf argeloos etend door vergiftigen

Oorlog, handel, vervuiling en genocide
Maar straks rijden velen hier hybride
worden planeten eens gekoloniseerd
Bronnen zijn heilig; er wordt te veel

versjteerd, onteerd, bezeerd en verteerd
Een doodlopend pad, hoe je het wendt of keert
In deze ‘schone’ wereld loopt alles verkeerd
De machteloze mens heeft er niets van geleerd

© Marc Broekmans, 29 april 2023

Knal, boem

Je wordt wakker van een harde knal
denkt dat de Russen hebben toegeslagen
Je durft het jezelf niet af te vragen
Is het dan weer oorlogsbal?

Bliksems schieten door grauwe luchten
waarvan het helle geel je doet verzuchten
Waar ben ik in vredesnaam in beland
Een pandemonium van harde hagelstenen
Je wilt terstond de benen nemen

Heeft Poetin dit geraas op zijn geweten?
Kunnen we straks louter aardappelen en uien eten?
Liggen de doden in bosjes op straat?
Je komt plotseling bij zinnen
En kunt weer denken in een straaltje zon
Met een boem hoorde je asfalt vallen
Het harde geluid van Heembeton

© Marc Broekmans, 11 april 2023

Sport!

Zij verbroedert, verbaast
schoffelt onder, verdwaast
reikt sneller, hoger, sterker
naar hemelen of kerker

de moeder aller sporten
tart de vader aller sporten
zij stalen spieren en geest
voeren tot versneld bederf
na kortstondig geluk gesjeesd

sport adelt, haalt het beste
en het slechtste uit de tenen
ontbloot gedurfd de genen

zij weet te behoeden
zij weer te verbergen
zij kanaliseert emotie
tot de ultieme negotie
die uitmondt in idiotie

zij maakt het ongelijkmatige
gelijk; verzwaart en ontspant
tot het stoere lichaam strandt

© Marc Broekmans, oktober 2022

Haiku

Het ochtendrood zet
de bontste koeienkoppen
in een magisch licht

© Marc Broekmans, september 2022

Wad

Ik loop
ben waar?
Ik beweeg
Ik loop wad
wat een horizon

zand zuigt, blinkt
weerkaatst het licht
nietigheid kent geen tijd
In deze brede weidsheid
die verbeelding scherpt

wat?
Kokkels, schelpen, wier en mossel
alles kwijt
op het wad, omringd door vergetelheid

© Marc Broekmans, juni 2021

Plotseling

Je weet het, maar je weet het nooit
In de school van het ongewisse
tast menigeen diep in het duister

Waar het uitspansel grip verliest
Planeten steeds zichtbaarder worden
blijft het verdwijnen een mythe

Na vier collega’s een vijfde verlies
zo’n dood wens je echt niemand toe
je weet het, maar je weet het nooit

Het went geen moment, ook nu niet
een stilte, een leegte, voelbaar weg
verdriet van mensen is wat je ziet

zijn fascinatie voor de dood, voor
kerkhoven en begraafplaatsen, in
welke vorm dan ook, en het vergaan

Vaarwel man, dit was jouw tijd, je bent
te abrupt, te wrang, heen gegaan
Er moet wel meer zijn tussen zon en maan

© Marc Broekmans, mei 2022

Bij het overlijden van
collega Dijkdichter Bert 2022

Nooit moederdag

Moederdag werd bij ons nooit gevierd
Wel hoorden we vaak Gert Timmerman
Een moederhart, een gouden hart
schalde hard door onze huiskamer
En Mahalia Jackson, Nana Mouskouri
of de onvolprezen Charles Aznavour

Het is 2022 en je bent er nog steeds
Moederdagen gingen geruisloos voorbij
als een doodgewone doordeweekse dag
Zo’n voetstuk hoefde je nou niet per se
Behalve misschien op je eigen verjaardag
die nooit aan onze aandacht ontsnapte

Moederdag, impuls voor de bloemist
in de markt gezet voor een hogere omzet
Huldeblijken waaraan een prijskaartje hangt
Een dag die we niet zouden mogen vergeten
maar niet nodig om ware waardering te uiten
Moederdag is het eigenlijk iedere dag

© Marc Broekmans, 27 maart 2022

De Kunst

Zij verheft, ontroert en imponeert
Zij staat gegrift in menig oog
In barre tijden bloeit zij helder op
als ontloken roos op een vuilnisbelt

In clair-obscur tekent zij lijnen uit
van beelden op handen gedragen
Uit scherpe driehoeken en rondingen
verschijnen vormen, die vervagen

Zij ontleent aan natuur haar kracht
middel voor macht, of juist ertegen
Zij vindt constant nieuwe wegen
bij dageraad, en in de langste nacht

© Marc Broekmans, januari 2021

Geplaatst in de Lelybel nr 2-2021

Muziek

Balsem voor de ziel
Streling voor de geest
Noten om het vaste
trillend los te maken

Een stem raakt je
Het ritme roept
Regen ruist rond
De zon klinkt door

Timbres en maten,
beweeg er middenin
Meeslepende klanken
geven het leven zin

© Marc Broekmans, februari 2021

Wintergast

parmantig zit hij op een takje
met zijn kopje schuin omhoog
bewaart kort de spanningsboog

schat gevaar in met een triller
vliegt de tuin door naar een steen
waar hij kleurt van top tot teen

hoog op de pootjes, in de regen
geniet hij na van pindakaas
en komt hierbij de kat weer tegen

wie fluit daar, in de winter
en pikt gulzig in een korst?
je raadt het al, de roodborst

© Marc Broekmans, januari 2020

Gevoel voor vrijheid

ik schaatste onder Lelystadse luchten
was laat die middag, moederziel alleen
in felle kou zag ik de ondergaande zon
en de berijpte kim was helemaal van mij

gevoel van Vrijheid dat geen tijden kende
mijn vermoeide benen bleven in cadans
de plassen trokken traag aan mij voorbij
en elke slag maakte me sterker, mans

ik schaatste onder Lelystadse luchten
en liet de buizen krassen op het zwartste ijs
de laatste stralen vlakten de contouren uit
van Flevoland dat mij zo diep kon raken

gevoel van Vrijheid dat geen grenzen kende
aan de eindstreep geurde warme snert
die mijn trotse binnenste intens verkwikte
in die wondere wereld van de jaren tachtig...

© Marc Broekmans, Lelystad, januari 2019

Mooi blauw

Hoe jij die kelk leeg drinkt
jouw snuitje zuigend in de steel
een weg zoekt naar het vocht
de frêle poten benut voor
het subtielste evenwicht

Hoe jij na deze stille daad
het zwerk afspeurt naar
sappige prooien en
voedzame zuren, met
jouw speelse capriolen

Hoe jij desnoods in de
lucht jouw partner vindt
haar teer bemint, je blinkende
vleugels draagt op zoele wind
gauw muggen en larfjes verslindt

Mooie blauwe glazenmaker
er loeren tal van roofvogels
die jou zien als lekkernij
nu vlieg je hier nog vrij
jouw snelle leven ten top

Maar na maanden ben je op

© Marc Broekmans september 2018

Zij

haar adem is fris

schuimend aan mijn kuit ligt zij

in grijsblauw vernis

zij trekt zich terug

beweegt langzaam naar voren

glijdend en kolkend

haar geur intrigeert

zoet en zilt penetreren

een oud ritueel

tijdig en eeuwig

maakt zij onze liefde los

uit diepe gronden

Alleen dicht bij haar

zie ik haar oneindigheid

zij geeft haar lichaam

© Marc Broekmans juni 2018

Een glimp van lente

Verrassend midden in de winter
Een vleugje rood tussen de takken
Sierlijk licht bij felle zon
Een indruk van de bonte specht

Luidkeels te horen tijdens het boren
Steekt zij af tegen de natte sneeuw
Mijn oog wil haar lijfje vangen
Doch slechts een glimp gunt zij mij

Genoeg voor een verwijzing
naar haar betoverende gratie

Wat weerklinkt is nog de echo
In de holte van de boomstam
Zo kondigt zij een flard van lente aan

© Marc Broekmans maart 2018

Isolement

Hij loopt van de muur naar het kastje
En van het kastje terug naar de muur
Hij stapt naar buiten, en voelt het gluren
Dan weer naar binnen, zijn hersens spinnen

De chaoot weet het niet meer
De chaoot heeft het iedere keer
IJsberend gaat hij door de ruimte
Van zijn zelfgekozen isolement

Sokken, sleutels, brillen kwijt, spullen van elke aard
De chaoot heeft veel bewaard, maar de kalmte niet
Hij oogt verstrooid, keert zijn binnenste buiten
En zijn buitenste binnen, tot zijn oren tuiten

Hij ziet door de bomen het bos niet
Noch door het dichte bos de bomen

En binnen maant hij pratend zijn geest tot rust
Zo veel meegemaakt, lijkt er niet voor toegerust
De chaoot voelt zich nooit vrij, altijd bekeken
Zijn geheugen is rommelig, net als zijn kamer

Wie verlost hem toch van de man met de hamer?

© Marc Broekmans 2018

Het

Het is kostbaar
Niet te vatten
Het is ongrijpbaar

Het is voelbaar
Een uitdaging
Het is onvoorspelbaar

Het is gezellig
Een beproeving
Maar wonderbaarlijk

Het kan wreed zijn
Een kwelling
En confronterend

Het is samen
Of juist alleen
Het is willekeurig

Het is feestelijk
Een treurmars
Het is nooit hetzelfde

Het heeft geen nut
Of toch weer wel
Het is kloten en kut

Het is veelomvattend
Het is een wonder
Het is...

Het leven

© Marc Broekmans 2017

Verwondering

Wat is verwondering?
Een verbaasd blikken
in een werkelijkheid
die niet de jouwe was?
Een verstilde bevestiging
van al het mooie in ons?
Een verrassing na
een lange sleur?
Een mystiek moment
in een natuur van
pracht die wegkwijnt?
Een aanschouwen van
een wonder van een wel
of niet bestaande God
Wat is verwondering?
Voor mij een vraag
voor u een weet
En andersom
Voor mij is het de
wereld, waar ik soms
van geniet maar die ik
vaak ook haat
om alles wat er mis gaat
en zal blijven gaan in het
zuivere besef dat de mens
de grootste slokop is
En de wetenschap dat wat
rest uit dit universum
een relikwie is
een laagje as voor de
nabestaanden
Neergezet, en een
tijdje later weer vergeten
Gewoon doorgaan met eten
In kalme verwondering
tot er niets meer over is

© Marc Broekmans 2017