De Dijkdichters

2016

Nationale Gedichtendag 28 januari 2016

Ter gelegenheid Nationale Gedichtendag op donderdag 28 januari organiseerde FlevoMeer Bibliotheek Lelystad voor de zesde maal de jaarlijkse gedichtenwedstrijd. En dit jaar voor de eerste keer in samenwerking met Festival 'Sunsation'.

De opkomst van dichters en publiek was dit keer opvallend goed.

De Dijkdichters waren hierbij ruim vertegenwoordigd en leverden hun bijdragen aan een heel waardevolle, interessante avond. De vakjury sprak van een hoog niveau onder de 22 deelnemers, afkomstig uit heel Flevoland en zelfs iemand uit Amsterdam. Zoveel verschillende voordrachten over het thema 'Herinneringen', ieder vanuit zijn eigen perspectief, zoals eerste liefdes, oude pijnen, verlies, toekomst, gouden randjes - prachtige titels en verhalen erbij.

De 21-jarige Amsterdamse dichter Esha Guy uit Amsterdam werd de trotse winnaar van de gedichtenwedstrijd. Guy won met zijn gedicht 'Ons huisje'. De jonge dichter raakte zowel het publiek als de vakjury met zijn performance.

Maar er waren ook drie eervolle vermeldingen en wel voor drie Dijkdichters, nl. Esam El Wasete, Juul Baars en Floor Koedam, die ook veel indruk maakten met hun overtuigende voordrachten.

Marijke

Album (foto's van Juul Baars).

Esam Alwasete - gedicht 'Wie zegt dat'
Juul Baars - gedicht '1954'
Floor Koedam - gedicht 'Gaten in de tijd'

Wie zegt dat

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
Dat ik mijn papieren vouwde, gedwongen.
Dat ik de datum van onze ontmoetingen
Heb weggehaald
Van de kalender.
En dat ik jouw letternaam uit mijn gedichten
Heb weggelaten
Om jou te vergeten.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
En mijn pen
Blijft toch dromen van jouw letternaam.
Rolt over mijn papieren
Zoals een kind uit koketterie
Tussen de armen van de lijnen
Op zoek is naar het spenen
Van het warme lijf.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
En jouw geur is toch mijn ademen
Dwalend waar ik ga
Als een lucht.
En jouw zout in mijn lichaam
Is als een zee.
En mijn sterren voelen koud
Wachtend op jouw warmte.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
Terwijl jouw armbanden
Aan de spiegel opgehangen zijn.
En jouw krullen
Die jij me als cadeau gaf
Nog onder mijn kussen slapen.
Zelfs je foto bevrijdt ze uit de lijst
Om in mijn kamer te dwalen.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
En mijn benen verlangen
Om naar jou toe te rennen
Omdat de loop naar jou
Een dag zonder datum is.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
Terwijl jouw liefde mijn vruchten zijn
Die alle seizoenen jaloers op jou maken
Zoals de lente uit het bloed voortkomt.

Wie zegt dat ik jou vergeten ben -
En dat ik jouw naam
Projecteer op alle vrouwen
Onbedoeld.
Omdat de letters op mijn lippen geplant zijn
Sinds de eerste ontmoeting.

Dus, hoe kan ik jou vergeten
O mooiste van alle vrouwen.

- Naar (begin) (einde) pagina.

1954

In het huis
waar angst ruikt
naar jonge jenever
en zich samenbalt
in uitbarstingen
van onmacht en gehuil
staat het kind, alleen
voor het dressoir...

En het kind vraagt het dressoir
waarin een blik vol foto's ligt,
waartussen een blad
van een oud tijdschrift
met een foto
van een man en vrouw...:
Bestaat liefde...?

En het kind opent
het dressoir...
en het blik...
en pakt het blad
waarop de foto staat
van een man en vrouw verstrengeld in een weerzien
dat schreeuwt van pijn...
En het kind vraagt:
Is liefde pijn...?

En het kind leest
over de man en vrouw...
april 1946...:
Ontroerend tafereel
Na 5 jaar oorlogskamp
zijn deze 'menschen'
weer verenigd...

In de stilte van het huis
vervliegen gedachten
en ruikt de kamer
indringender naar angst
vermengd met jonge jenever...

foto uit: 'De Spiegel', april 1946

- Naar (begin) (einde) pagina.

Gaten in de tijd

[ rondeel ]

Er vallen steeds meer gaten in de tijd:
de beelden van voorbij zijn heen gegleden.
Wat overbleef zijn flarden van 't verleden,
maar daarvan raak je ook voortdurend kwijt.
Er vallen steeds meer gaten in de tijd.

Natuurlijk leef je volop in het heden,
dat is gewoon de harde werk'lijkheid.
Daarachter ligt je eigen stuk verleden;
maar wel met steeds meer gaten in de tijd.

Memorie is voortvluchtig: simpel feit;
herinnering raakt meer en meer omstreden,
teloorgang zoekt zijn weg met stille schreden.
Wat er nog rest bij al wat is vergleden
is van een niet te vatten, ijle kwetsbaarheid.
Er vallen steeds meer gaten in de tijd.

- Naar (begin) (einde) pagina.