De Dijkdichters

Het laatste offensief

moegestreden, maar nog niet verslagen
verlangend naar rust, geeft een zekere mate
van bescherming die even terug
blikken wisselen van eigenaar
vinden daarin de bevestiging op de vraag
die uit hun ogen straalt, gespannen rust
daalt neer

een kracht komt uit het diepste van hun ziel omhoog
omringt door de destructieve getuigenis van een verziekt ideaal
laat in de middag, zoekt de zon zijn heil in zijn eigen ondergang
stilte, valt als een zwaar kleed over hen heen
een diepe zucht vertelt het hele verhaal
achter het gruis van de verwoesting, verglijdt de tijd
in een voor iedereen eigen hel

angst doet een beroep
op dat laatste vleugje moed
‘het laatste offensief ‘roept
gevloek, getier en geschreeuw om dierbaren
zelfs een schepper en een slot dat niet kan worden vertaald
langzaam ebt het weg in een door strijd gevormde nevelen
een gevoel van berusting doet haar taak
plaats en tijd vinden elkaar terug
er zijn geen winnaars

© Jan Huisman, 2022

zin van het leven

hij wist wat zij dacht, wat zij vroeg
maar het was iets wat hij niet had, iets
wat aan hem ontnomen was

een vlam sputterde en trok zich terug
in de oorsprong van zijn niets, zij zag
het en liet het gaan

ze zocht en zocht, zocht naar de zin
van het leven dat zij eens had maar
achter gelaten en vergeten was

uiteindelijk vond ze het weer maar was
toch te laat in een achter gebleven brief
las zij wat zij had kunnen hebben

maar… aan haar voorbij was gegaan

© Jan Huisman, 2022

Vrijheid

vrijheid is als een zwaard dat je dicht bij je draagt

en weer opneemt als het aan je dreigt te ontgaan

© Jan Huisman, 2022

Onzichtbaar

ergens in de toppen van de bomen
voort geblazen door de wind waart het verdriet van velen
vogels vliegen er door heen en verspreiden het in minuscule delen
zodat het draagbaar wordt om mee te nemen

sommigen houden zich daar mee staande zonder zijn tranen
maar bloeden diep in hun hart onzichtbaar voor het naakte oog dat
iedereen ziet echter zonder zijn smart

verdriet voltrekt zich aan een ieder op een andere wijze
en wordt door ieder ander dan ook beleefd in vele gedaanten
waar kille humor, teruggetrokkenheid en onzichtbaar verdriet
het gevormde beeld van zijn verdediging is

maar de leuze van ‘tijd heelt alle wonden’ zit alleen
aan de buitenkant de achtergebleven innerlijke pijn blijft
en schiet wortel op een plaats waar het besef en de scherpte er van
verdwijnt het gemis is voor iedereen hetzelfde
het blijft

© Jan Huisman, 2022

Samenzijn

ze keken elkaar aan
met verdriet
achter elke traan
de strijd
was weer gestreden
voor de zoveelste maal
ieder in zijn eigen hoek
zoekend naar de reden
van het wat en hoe
ze dachten na
was het mogelijk
dat
het houden van
aan hun
voor bij was gegaan
hun liefde zo intens
leek niet meer te bestaan
een vriendschap…
ogen zochten die
van de ander
en
zagen wat zij dachten
ze waren met
maar toch zonder
die ander
zelfs een vriendschap
was hun ontgaan
soms is samen zijn beter
zonder elkaar

© Jan Huisman, 2020

Praten

wanneer we niet meer praten
die melodie ons heeft verlaten
onze leegte doorklinkt in
zijn holle vaten

zijn we doof geworden
voor elk in pijn gesproken woord
mijn, jouw liefde heeft zijn grens bereikt

maar geloof in ons, in mij
verklaar ons nog niet dood
die grensovergang hebben we
nog niet bereikt

eens vinden we elkaar
praten we
vullen onze woorden zich weer aan
voller dan ooit tevoren

© Jan Huisman, 2015

ben je er bij

ben je er bij
wanneer mijn adem uitrust
op de rand van jouw liefde
ben je er dan bij

ben je er bij
wanneer het zijn weg vind
op zoek naar een nieuwe morgen
ben je er dan bij

ben je er bij
wanneer dat verdorde blad in mijn hart
zich roert
een glimlach mij bereikt

ben je er dan nog steeds bij

© Jan Huisman, 2015

Roep

roep, zoek en huil
niet meer om mij

snuif, eet en beleef
weer die waarde
van mijn aanwezigheid

toch, mijn zelfbeeld
zal in ieders beleving
anders geweest zijn

pas nadat de stofwolk
der emoties
afzwakt en verdwijnt

rust en vrede wederkeert
in ieders lijf

ja dan, dan pas
zal ik er niet meer
zijn!

© Jan Huisman, 2015