GUUS CLEINTUAR (1924-2019)
Voor zover ik mij kan herinneren ben ik al bezig geweest met gedachten en/of gevoelens op te schrijven en ook op rijm te zetten, zonder dat ik de indruk had dat ik met gedichten bezig was. Dat moet zijn gebeurd nadat ik in Nederland was aangekomen, in 1946. Ik was toen 21 jaar oud.
Ik had drie jaren Japanse interneringskampen en een wreed, tumultueus Indonesisch revolutiejaar achter de rug en had veel emoties te verwerken. Aan die verwerking ben ik, en velen met mij, pas laat toegekomen.
Want mij wachtten toen nieuwe emotionele problemen, van aanpassing en integratie. En dit ondanks het feit, dat ik volkomen vertrouwd was met de Nederlandse taal, met de Nederlandse geschiedenis en met zijn geografie. Bovendien vereerde ik - ook nu weer als vele anderen uit Indië - het koningshuis en de Nederlandse vlag, en kende ik twee coupletten van het Wilhelmus en veel Nederlandse nationalistische liederen uit mijn hoofd.
Als we de tegenwoordige 'inburgeringseisen' voor allochtone nieuwkomers als maat nemen, was ik toen al méér dan goed ingeburgerd nog vóór ik een voetstap op Nederlandse bodem had gezet. Desondanks werden toen mensen als ik voor niet-aanpasbaar, niet-integreerbaar in de Nederlandse samenleving gehouden en was men 'gekleurde mensen' het liefst kwijt, of probeerde men onze komst te verhinderen. Daar zijn duidelijke bewijzen voor.
Dit alles is nu heel anders en beter. Maar als ik nu mijn dichtader voel vloeien, word ik nog steeds gehinderd door de ervaringen van toen: ik moet destijds een soort allergie hebben opgebouwd die niet helemaal verdwenen is. Ik ben blij een Dijkdichter te mogen zijn en hoop een verkramping bij het dichten de baas te kunnen worden.
Guus Cleintuar, 2015
Guus overleed op zondag 22 september 2019.
Naar de gedichten van Guus Cleintuar.
Terug naar "Wie zijn wij?"