Gedichten bij "Waterwerken"
5 en 6 november 2016
Esam Alwasete
Bataviawerf
Tussen hemel en horizon
Verankering van onze geschiedenis
Het VOC-schip de Batavia
Met de geur van teer en touw
En dappere mensen aan boord
Bij de stille haven
Trotse hoge vlaggen
In het ruim de geur van kruiden
Stemmen van dappere mannen
Je kunt nog de echo horen
De kapitein wil varen
Alle hens aan dek... alle hens aan dek
Mannen die zee en wind
Stormen en duisternis trotseren
Bataviawerf, onze Batavia
Om de geschiedenis te omhelzen
© Esam Alwasete, 2013
- Naar (begin) (einde) pagina.
Juul Baars
De Zuiderzee
Ooit sprak de Zuiderzee
van verre vreemde landen
de horizon voorbij
zonovergoten stranden
de kilte van het noorden
de warmte van het zuiden
de wijdte van het westen
oosterse geur van kruiden
Ooit sprak de Zuiderzee
vertelde haar verhalen
in schuimend bruine golven
die beukten op het land
In haar constante branding
ruisten de woorden mee
voor wie het wilde horen
verhalen van de zee
Ooit sprak de Zuiderzee
van schepen en van mensen
van harde wind en stormen
van golven meters hoog
van avontuur en blijdschap
van leven en van dood
en hoeveel mensenzielen
zij in haar armen sloot
Ooit was de Zuiderzee
de weg naar verre oorden
de bron van fantasie
voor hen die wilden gaan
Maar nu zijn al haar vertes
voor altijd afgestremd
en is de Zuiderzee
tot IJsselmeer getemd.
© Juul Baars, juni 2016
- Naar (begin) (einde) pagina.
Evangelie van het water
In den beginne was de bron
en de bron sprak het woord
laat er water zijn...
en er was water
zoals het staat geschreven
En het water verenigde zich
vervulde zich met regen
vormde een stroom
sleet oevers uit en beddingen
vloeide in de voorspelde richting
En het water gaf leven
in ontelbare vormen
en ontelbare kleuren
zichtbaar en onzichtbaar
zoals het was bedoeld
En het water werd de weg
alsmaar lager, alsmaar dieper
krachtig kolkend
vallend van grote hoogten
tot zij glad en begaanbaar was
En de mens volgde de weg
liet zich glijden
naar ongekende verten
over het water tot voorbij
het einde van de horizon
En rustend in de zee
vroeg het water
aan zon en wind
voer mij terug
naar mijn oorsprong
in een eeuwigdurende
cyclus
het zij zo...
© Juul Baars, 2016
- Naar (begin) (einde) pagina.
Gerard Beense
Vanuit een plastic stoeltje bekeken
Daar zit ik,
in het water geplaatst
plastic stoeltje,
koel aan de kont
die in de stroom zetelt,
haar trotseert.
Verwaaide stemmen verwateren,
zinken tussen verdwaalde vissen,
die speels
het zwoele windje kussen,
proeven
van de droge wereld
die over het water scheert.
Over de boomtoppen kijkend
waait de wind door mijn haren.
Een enkele vogel pirouetteert
in het zwerk,
koketteert met de zon in zijn veren.
Wat is de lucht blauw,
het water groen,
net als de bomen.
Het vaag goorgeel gekleurde zand
omspant de rand
van het meer
tot aan de waterkant.
Ik voel kracht en pracht
door het water,
door de lucht,
door de boomtoppen stromen.
Verscholen vogels
minnekozen,
zingen,
bedwingen de stilte,
laten de eenzaamheid uit.
© Gerard Beense, 2016
Rolf Captijn
WINTERKUST
Ik sta op het basalt
een ijshand bevriest mijn hart
zie de soms gebroken spiegel
waar stilte wint van deining
het bevroren riet wuift star
eenden in de vaargeul
hongerende koeten op de kust
meeuwen zeilen als snippers papier
zoekend naar voorjaar
overal scherven van het winterkeramiek
die kruiend knarsen in voorbijgaan
steeds met het water verbonden
afgedekt door witte stofsneeuwwolken
die, éénmaal over de spiegel geblazen
mij het gezicht ontnemen...
© Rolf Captijn, 2010
KRING
Een glanzende ketting
van aaneengeregen waterdruppels
baant zich een weg
vanaf de eens besneeuwde bergtop
naar het groene dal beneden
allengs neemt het in breedte toe
diept zich helder uit
bomen en rotsen omzeilend
vervolgt de nu sterke stroom
zijn kortste weg naar de aarde
zalmen en forellen
beklimmen de watertrap
almaar breder en dieper
zoekt het bruisende water
zijn weg, alles meeslepend
wat niet van gewicht is
naar het grote meer beneden
om daar uit te rusten
tot het betoverend spel
opnieuw begint...
© Rolf Captijn, 2016
Igna Geveke
Regenbui
Een fluistering waart door de bomen,
De regen drupt van blad tot blad,
Het zachte ruisen dringt door tot mijn dromen,
Ik wou dat ik in een vogelbadje zat.
© Igna Geveke, augustus 2011
Regen
Glazig kijk ik uit het raam,
zie de stroom van druppels gaan.
Onopgemerkt glijdt er een traan
langs de druppels op het raam.
© Igna Geveke, juli 2009
RIVIERLIEDJE
als een klein beekje ontsprongen
klater je vrolijk bergafwaarts
glanzend, dansend met al je druppels
kolk je rond stenen
breng je vissen in vervoering
stort je je neerwaarts als waterval
om in een poel tot rust te komen
zingend, springend ga je weer verder
steeds verder
dan, uitgewoed
stromend, dromend als brede rivier
tot je veel later
trager, bedaagder
uiteindelijk uitmondt
in moeder zee
© Igna Geveke, 2016
Anne Graalman
Water
Water slingert in een stroom
welt langzaam aan tot meer
waar schuim bruist en vlokken verwaaien
Water neemt je met zich mee
laat je drijven of ondergaan
verkleumt je, verkleurt je, rimpelt je
Water beweegt in een golvend ritme
waar handen houvast zoeken en
klauwend reiken, naar vloeibaar grijpen
Water omringt, laat zich niet vasthouden
vloeit leven deinend naar het einde
met tranen die oplossen tussen eb en vloed
© Anne Graalman, april 2016
ijswater
er deint een ijsschots in de zee
zo licht en wit als craquelé
lijkt de schots een spel te spelen
opwaarts neerwaarts in de wind
met de stroming ijspret delen
torenhoog op golven dansen
nog geen weet van andere kansen
zo merkt de schots pas later
ijs vervliegt in deinend water
© Anne Graalman, januari 2011
Marijke Kienhuis
mijn hart is de zee
mijn hart is de zee
en mijn hoofd is het land
de dijk houdt mijn hart en
mijn hoofd in de hand
© Marijke Kienhuis, 2016
zee van inspiratie
alleen
wil hij zijn
met de zee
als getuige
met hoogstens
de wind als een
vluchtige gast
alleen
wil hij zijn
in de vloed
van het vangen
van beelden
en woorden uit
lucht die verrast
alleen
wil hij zijn
tot het tij
weer gaat keren
dan houdt land en
zijn lief hem
weer vreugdevol vast
© Marijke Kienhuis, 2016
zee eigenwaardig
de zee hoeft van zichzelf
geen golfjes uit te delen
om ruimgevend te zijn
en harten te stelen
het is op het water
dat men verzucht:
water, oh water
wat geef je veel lucht
© Marijke Kienhuis, 2016
Floor Koedam
Aanzuigende werking
Wie kent het ware wezen van de waterwolf? —
Hij wielt en wentelt zich rondom in warrelwolken
van watermassa's die als neren kolken,
waardoor hij velen in zijn draai en drang bedolf.
Wie kent het ware wezen van de waterwolf? —
Hij lokt en klokt en slokt wie in verwarring waren
en in de diepten van zijn kolken starend
zich overgaven aan een laatste wanhoopsgolf.
Zij boden weerstand aan zijn lispellistig lonken,
maar tevergeefs... zij zonken... zonken...
© floor koedam, 2016
- Naar (begin) (einde) pagina.
Erik Kramer
Water Music 2.0
Water verwatert
zand verzandt tot
schurend ongemak.
Opmaat voor een symfonie
waarin de natuur dirigeert.
© Erik Kramer, 2016
Sprankelend
Klanken stromen
als water ons oor in
druppelsgewijs ontleden
we de melodie en worden
in extase ondergedompeld.
© Erik Kramer, 2016
Terug naar "Nieuwsbrief"