De Dijkdichters

Boszicht

Het stramme bos wijkt voor mijn blik
mysterieus zingt de regen
geruis klinkt hoog door ijl geboomte
ik waad door ritselend bladerdek
kleumend staan bomen aan elkaar geleund
elfenbank schuilt onder helder mosgroen
varens buigen zich terneer
ritmisch tikt regen op gouden blad
melancholie toont zich in kleurenpracht

© Igna Geveke, 2022

Kaalslag

Waar is mijn mooie bos gebleven
zo vaak door mij bezongen
mijn toevluchtsoord, mijn inspiratie,
mijn hart huilt bij dit troosteloos gezicht.

Altijd bruiste het van leven,
vogels, mossen, woekerende struiken,
paddenstoelen, lentebloemen,
in de schaduw van prachtige eikenbomen.

Jarenlang zag ik ze groeien
steeds stoerder en statiger stonden ze daar
ik schuilde onder hun machtige kronen

Maar nu, verwoest, verzaagd, tot pulp vermalen
geofferd aan modern gemak en pakpapier
verdwenen mijn vluchtweg in moeilijke dagen ...
“Duurzaam bosbeheer was hier”

© Igna Geveke, 2023

Maartse buien

Heel die witte wereld
vervult mij met verwondering
om ons natuurlijk leven
om vrienden die zijn heengegaan
om tijdloze schoonheden
ontroert me en vervoert me
laat me dwalen naar andere werelden
terwijl de narcissen hun kopjes buigen
voel ik mij wit van binnen en van buiten.

© Igna Geveke, 2023

Melancholia

Wintermiddagen zijn lang
grauw en koud
alles is verstard
keert tot zichzelf terug

Zij nopen tot peinzen
over voorbij en later,
wat ons nog rest
van onze dagen

Wintermiddagen zijn kort
voor de duisternis gaat vallen,
in de schemering aanschouwen wij
het langzaam doven van het licht

© Igna Geveke, 2023

Mitsuko Ushida

Als een frêle fleurige vlinder
fladdert zij over de vleugel
terwijl zij toetsen teder betast
dansen haar vingers een Cadens
sprankelen tonen als een waterval
schuimend, glinsterend in druppels
dan weer opspattend als vonken
als opflakkerende vuurvliegjes
tintelend van leven.

Terwijl de zaal haar adem inhoudt,
zweeft de muze vrij omhoog.

© Igna Geveke, januari 2022 bij pianoconcert 25 van Mozart, concertgebouw Amsterdam

Nachtelijk Ballet

In de stilte van de nacht
waar alles zwijgend wacht
de zware wind zwoegt rond de huizen
en vogels zuchten in hun slaap
dansen de daken delicaat
een tango met de sterren.

De nacht herademt na de drukke dag
ontfermt zich over de slapende stad
de maan houdt stil de wacht
licht dief en minnaar gelijkelijk bij op hun pad
terwijl de Melkweg ver en onbewogen
dit alles overschijnt.

© Igna Geveke, 2022

NOX        voor H. Minnaar

In het holst van de nacht
speelt de pianist
zijn laatste lied

tinkelen tonen
teder
als vlindervleugels
verwijlen nog even
op de toppen van toetsen

vervliegen dan
in het duister
op hun laatste vlucht.

© Igna Geveke, 2023 Bij afscheid van Reinbert op Zorgvlied door Zuidam

Ode aan mijn dode vrienden

Jullie zijn met velen
als bomen omgevallen
langs mijn levenspad.

Wij deelden elkaars leven
met liefde, dans, plezier,
verdriet, gesprekken, troost
en drinken tot het ochtendgloren.

Ik heb jullie gelezen als
een boek dat je niet weg
wilt leggen.

Want wat is vriendschap anders
dan elkaar vasthouden
tot het niet meer kan.

© Igna Geveke, 2022

Regenminnaar        Voor die Ene

Als regen roffelt op de ramen
raakt hij in extase, gaat naar buiten
streelt de stralen, vangt druppels op zijn tong
baadt zich in een vogelbadje, schuilt achter regengordijnen
waadt door plassen, componeert een watersonate
danst zonder kleren, laat zich doorweken
wentelt zich in watermassages
voelt hernieuwde frisheid op zijn huid
laat een traan ...

wanneer de wolken openbreken

© Igna Geveke, 2023

Verbannen

Als van een verre planeet zijn wij
geland hier in de zompige klei
omringd door stampende hei -
palen waarop rijtjeshuizen
verrijzen.

De buren spelen partnerruil
er wordt ook veel gescheiden
want er is hier nog niet veel
te doen.

Dus zoeken wij het zelf maar uit
verworpenen der Randstad-aarde.

De elleboog- en kniebosparken
geven alsnog geen soelaas voor wie
hier als banneling is neergestreken.

Alle kans op geluk bijkans verkeken
zijn wij veroordeeld tot elkaar.

© Igna Geveke, polderbewoonster sinds 1981

Boswandeling

Vele paden heeft mijn voet belopen
veel gedachten door mijn hoofd gegaan
vele geuren die mijn hart ontsloten
turend naar de sterren en de maan.

Vele mensen zijn mij voorgegaan
velen zullen na mij komen
altoos mijmerend loop ik te dromen
lijnen volgend in de schors van oude bomen
zij vertellen hun verhaal
aan ieder die het maar wil horen.

Bladeren ruisen in de wind
winden dwalen door het woud
woorden kunnen niet verhalen
wat hun eigen taal ontvouwt.

©Igna Geveke 2022

Geboortestad

Ik mis mijn Utrecht,
haar eeuwenoude panden,
mijn voetstappen langs de Oude Gracht
hol klinkend in de nacht.

Langs de lome verstervende huizen
slenter ik De Vismarkt voorbij,
over het plein naar de Domkerk
kom tot rust in de Kloosterhof.

De Domtoren blikt tijdloos neer op de stad
waaraan ik mijn hart heb verloren.
Klinkerstraatjes overbruggen water,
uit de werfkelders klinkt Jazz
en geroezemoes van late gasten.

Rakelings zwalkt een student langs het water
voorbij het grachtenhuis van mijn moeder
en de Singel waar ik bij opa en oma sliep.
De deftige Maliebaan en de Koningslaan
waar ik mijn eerste stapjes liep
en naar de eendjes keek op de arm van mijn vader.

Druipende mosbegroeide stenen
Bewaken de werven langs de gracht
Het water klost tijdloos tegen bruggen
In het hart van de stad die op mij wacht.

©Igna Geveke 2022

Het weelderige woud

Hoe geurt de vlier
in de groene oase
van het wilde woud.

Bedwelmd dool ik rond
langs onbetreden paden
met nieuwe ogen zie ik
alles aan.

Mijn stap vertraagt
als ik de dode ree
ontwaar

Ook dat is de natuur
ontbinding steeds nabij

©Igna Geveke 2021

Hollands Landschap

Een donzen dekbed hangt boven het groene land
een regenboog reikt naar de einder
vervilte schapen vormen dotjes in het veld
wind draagt de trekvogels naar verre verten
het zonlicht dimt, kleuren vervagen
een grazend paard doorbreekt eentonigheid
de bosrand tekent glooiende contouren
mijn blik verwijlt bij een traag wijkende horizon
de avond valt over het vlakke land
en schemering bedekt de velden.

©Igna Geveke nov. 2021