Verwondering

Eindeloos welft je lichaam
langs glinsterend water.
De rondingen stevig verankerd,
je flanken opgewassen tegen wind,
onwrikbaar sterk voor later
als stormkracht je plotsklaps bemint.
Je zachte kant - het aardse,
oase in groene golvende lagen,
een sappige luwe stilte.
Het schept een welbehagen
als ik in verwondering naar je kijk,
o jij: Westerscheldedijk.