De Dijkdichters

Uit het duister

wanhoop
los van de wil
niet te rationaliseren
maakt bang
neemt schoonheid weg
voegt niets positiefs toe

de wereld
plotseling veranderd
glans wordt dof

idealen nietszeggend meer
de rivier opgedroogd
lichten gedoofd

dan bijna ongemerkt
spinnenraggen licht
duister minder donker
opborrelende hoop

sprankje vreugde
een beetje glimlach
door iets anders kijken

gloeiende kooltjes
worden vlammen
jouw lach
smelt het zwarte ijs

het leven sprankelt weer
onze genegenheid zorgt voor jou
de zon schittert
vrijheid is terug
we worden weer gelukkig

© John Stigter, augustus 2013

Lege handen

het beeld in je hoofd
de wens van iedere ouder
bezig werkelijkheid
te worden

maanden verstreken
de band steeds hechter
het moment dichterbij
de werkelijkheid
alles overtreffend

jij, droom van alle ouders
rijpend in het lichaam
de parel in ons hart
een met ons
alle wachten waard

dagen tellend
kwam het geluk
er eindelijk aan

voor sommigen
was het leed er direct
voor anderen wat later
maar voor allen
was de pijn te groot
het verdriet onbeschrijflijk
het leven donker
het was te wreed

al was je er maar kort
je indruk, je aangezicht
zelfs je geur
zit in onze ziel verweven

voorgoed weg van ons
zal nooit gebeuren
jouw beeld verankerd
voor eeuwig vastgelegd

al was je er maar even
jou
lief kind
zullen wij nooit vergeten

© John Stigter, januari 2013

Schaliegasboring

aarde onteerd

mensen horen tot hun verbijstering
hoe een deel van de voedselketen
zal worden aangerand
landbouwgrond in Marknesse
en Luttelgeest
zal met bruut geweld
voorgoed onteerd worden
door geldbeluste
milieubarbaren

het weiland zal
met veel kracht gepenetreerd
volgespoten met chemicaliën
worden opengebroken
de aarde zal trillen
om de dorpen te waarschuwen

het grondwater van levensbelang
zal worden opgeofferd
voor economisch belang
door mensen
met euro-tekens in de ogen

wind-, water-
en zonne-energie
wordt door hen
weggehoond
als
onvoldoende rendabel

stop deze lieden
stop dit gevaar
stop deze onverantwoordelijke
nachtmerrie
laat de aarde ongerept!

conservatief?
nee, realistisch!
tegen verkrachting
van Moeder Aarde

Steun Schaliegas Vrij Noordoostpolder

© John Stigter, juni 2013

Kraggenburg

Zó alleen

het is warrig in hun hoofd
als ze praten
tegen zichzelf
als ze zich wijs maken
dat er straks iemand komt
speciaal voor hen

zo alleen achter de vensterbank
kijkend door het raam
naar de mensen op straat
die lachen in de zon
of gearmd lopen in de regen
elkaar groeten
niemand kijkt omhoog

ze voelen zich verdrietig
zo alleen
ze missen hun geliefde
in heftige pijn
zo alleen
tussen zovelen

wie bekommert zich om hen
hebben ze geen menselijke waarde meer?

hangend in hun alleen-zijn
hopen ze op wat aanspraak
ze kijken nog alleen maar
naar al die mensen
die hen niet schijnen te missen
of verlangen ze misschien
naar de dood

eenzaamheid is een langzaam vergift
waar geen medicijn voor is

© John Stigter, 4 oktober 2013

Alzheimer

ons gezamenlijke leven
alles gedeeld
alles besproken
ik kende jou zo goed
jij kon mij wel dromen

je werd verward
ging vergeten
later herkende jij
mij niet meer

mijn liefde werd niet minder
maar eten en slapen
doe ik nu met een vreemde

als je daar zo zit
zo voor het raam
te kijken
naar niets herkenbaars meer
zo stil, zonder geluid
herken ik je weer
ben jij weer wie je was

tot je mond gaat praten
dan besef ik
je bent er al niet meer

toch blijf ik van je houden
zelfs al ben je nog
slechts aanwezig

later, in de herinneringen
zullen onze gedachten
elkaar weer gaan begrijpen

© John Stigter, 1 juli 2012

Kraggenburg